Kościół dominikanów pw. św. Jacka

Zbudowany w latach 1605-1638 w stylu wczesnego baroku, konsekrowany 24 czerwca 1661 r. przez biskupa poznańskiego Wojciecha Tolibowskiego. Zburzony w 1944 r. Odbudowany w latach 1950-1957 wg projektu H. Kosmólskiej. Poświęcony 11 sierpnia 1957 r. przez kard. Stefana Wyszyńskiego. W kościele znajduje się obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem z Czortkowa (XVI/XVII w.).

Inicjatorem budowy świątyni był ojciec Adam Bzowski, dominikanin, który w 1603 roku zakupił posiadłość na przedmieściu Warszawy pod budowę nowego kościoła. Już w 1608 roku w murowanej części prezbiterium odprawiono pierwszą Mszę Świętą, jednak prace budowlane trwały jeszcze kilka dziesięcioleci.

W XVII wieku najeźdźcy ze Szwecji zniszczyli świątynię i ponownie należało podjąć intensywne prace budowlane. Po zakończeniu remontu w 1661 roku biskup Wojciech Tolibowski konsekrował świątynię.

W czasie zaborów, w 1806 roku, w kościele urządzono szpital wojskowy i zakwaterowano przeszło stu żołnierzy. Kilkadziesiąt lat później, po powstaniu styczniowym, rząd carski skonfiskował klasztor, a jego członków wywiózł do Gidel. W świątyni pozostali tylko dwaj starsi ojcowie. Po ich śmierci, opiekę nad kościołem sprawowali księża diecezjalni i oni też stali się świadkami tragicznych wydarzeń Powstania Warszawskiego w 1944 roku. Podczas walk po raz drugi w kościele zorganizowano szpital. Zarówno powstańcy, którzy pod jego dachem odzyskiwali zdrowie, jak i ci, dla których świątynia stała się schronieniem, w sumie ponad 1000 osób, zginęli podczas bombardowania.

Po wojnie dominikanie powrócili do swego klasztoru na Nowym Mieście i przystąpili do odbudowy kościoła. Trwała ona kilkanaście lat, a po jej zakończeniu w 1962 r. świątynię pw. św. Jacka konsekrował kardynał Stefan Wyszyński prymas Polski.